Ψυχική Υγεία και Πολιτεία

Πριν μερικές μέρες είδαμε να συμβαίνει κάτι, που πολλοί -μεταξύ μας σε παρέες- λέγαμε για ‘πλάκα’ όταν ο ‘Μήτσος’ ερχόταν για τσιγάρο ή αναπτήρα, ενώ εμείς απολαμβάναμε τον καφέ ή το ποτό μας, ‘Τον είδα στην Κατακόλου νύχτα’ είπε ο ένας, ‘τον είδα στην γέφυρα του Αλφειού βράδυ’ είπε ο άλλος. ‘Να δεις που θα τον πατήσει κανένας χριστιανός κάποια μέρα”, είπε ο τρίτος. Κι έτσι λοιπόν έγινε… Τώρα ο ‘Μήτσος’ δεν θα ξανάρθει να μας ‘ενοχλήσει’.

Τελικά μέσα πέσαμε η ορθή η κοινωνία. Συνέβη κάτι τραγικό και όλοι το θεωρήσαμε ‘αναμενόμενο’. Από πού να το πιάσει κανείς και που να το αφήσει.

Το απόλυτο σκοτάδι στους επαρχιακούς δρόμους; Την παντελή έλλειψη υποδομών ψυχικής υγείας στην περιοχή μας; Ας ασχοληθούμε σήμερα με το δεύτερο. Υπάρχει σημασία και νόημα στην ύπαρξη δομών ψυχικής υγείας; Φυσικά και ναι!

Οι δομές ψυχικής υγείας υφίστανται για να υπηρετούν τον πολίτη σε ένα επίπεδο που δεν μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί άμεσα.

Όλοι μας περνάμε δύσκολες περιόδους με πολύ πίεση, στρες και άγχος στην ζωή μας. Κάποιοι συζητούν με τους φίλους για αυτά. Κάποιοι με τους συντρόφους τους. Κάποιοι μπορούν και προσφεύγουν σε κάποιον ιδιώτη επαγγελματία ψυχικής υγείας. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ούτε σε ιδιώτες επαγγελματίες μπορούν να πάνε, ούτε φίλους έχουν, ούτε συντρόφους να τα πουν.

Και τι λοιπόν συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Ουσιαστικά τίποτα. Συσσωρεύουν μέσα τους όλα τα αρνητικά συναισθήματα για την κοινωνία, για την δουλειά τους ακόμα και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Και μια μέρα βλέπουμε στα πρωτοσέλιδα του τοπικού τύπου μια ακόμα τραγική είδηση που ίσως να είχε αποφευχθεί. Ίσως. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Η ιστορία άλλωστε είναι γνωστό πως δεν γράφεται με αν και ίσως.

Δεν χάνεις παρόλα αυτά κάτι, αν ξεκινήσεις να πράττεις. Και εδώ έρχεται λοιπόν αυτό που αποκαλούμε ‘Πολιτεία’.

Η περιοχή του Πύργου αλλά και της Ηλείας γενικότερα μπορεί πολύ εύκολα να χαρακτηρισθεί άγονη, όσο αφορά τις δομές ψυχικής υγείας. Ίσως να ‘φταίει’ και το ότι ο τομέας της ψυχικής υγείας είναι σχετικά ‘καινούργιος’ ως προς τις διαστάσεις που λαμβάνει στην χώρα μας. Δεν είναι ώρα για ‘κατηγορίες’, είναι όμως ώρα να εξετάσουμε σοβαρά την δημιουργία κέντρων ψυχικής υγείας που θα έχουν στόχο να παρέμβουν για όλους αυτούς τους αδύναμους της διπλανής πόρτας, να δουν το πρόβλημα τους και να κινήσουν τις διαδικασίες που θα τους κάνουν την ζωή καλύτερη. Γιατί πρέπει να αντιληφθούμε πλέον, λίγους μήνες πριν μπούμε στο 2021 πως  πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας δεν είναι μόνο τα επείγοντα και το 166. Επείγουσα περίπτωση είναι και ο άνθρωπος με κατάθλιψη που μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό του. Επείγουσα περίπτωση είναι και ο συμπολίτης μας με αγοραφοβία που δεν βγει έξω από το σπίτι του και φοβάται να κάνει φίλους. Επείγουσα περίπτωση είναι και ο νέος που διαλύει την προσωπικότητα του από το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων.  Επείγουσα περίπτωση ήταν και ο ‘Μήτσος’ που ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε και… ‘έφυγε’.

Ας μην αφήσουμε να φύγουν άλλοι. Ας παλέψουμε για μια κοινωνία καλύτερη από τη βάση της. Ας δώσει την ευκαιρία η πολιτεία σε αυτούς που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε ανθρώπους του περιθωρίου να ζήσουν μια καλύτερη ζωή με αφετηρία τον ίδιο τους τον εαυτό. Ας φτιάξουμε δομές και κέντρα ψυχικής υγείας για όλους αυτούς που δεν μπορούν. Ας κοιτάξουμε επιτέλους τον άνθρωπο.